زیباترین انتظار

اگر خدا بهترین بندگانش را در میان مردم عادی قرار نداده بود، ما هم «زیباترین انتظار» را در شماره­های میانی نشریه نمی­آوردیم تا به آداب و رسوم ژورنالیسم وفادار مانده باشیم، اما چه کنیم که سنت­های الهی از قوانین انسانی پیشی گرفته­اند و مهم­تر از همه آن که مبارک­ترین شب سال بعد از شب قدر -یعنی نیمه شعبان- در قلب این ایام قرار گرفته است.

خدا رفتگان شما را بیامرزد، گذشتگان ما را هم، یادگاران انقلاب را نیز. اعجوبه هایی بودند این ستارگان صدر انقلاب، انگار از صد سال آینده­شان خبر داشتند. مثلاً همین شهید مطهری، همو که امام را در فقدان خود سوزاند، عجیب ابتکاراتی داشت، ظواهر را می­شکافت و تا هفتاد بطن را وارسی می­کرد و آنگاه، سره را از ناسره بیرون می­کشید. مثل همین بحث انتظار، آن را به دو نوع «مخرب» و «سازنده» تقسیم می­کند و هر یک را دقیقاً حلاجی می­نماید: انتظار مخرب آن است که گوشه­ای بنشینی و منتظر فریادرس باشی؛ و انتظار سازنده، این است که به پاخیزی و تمام مقدمات حضور و ظهور را فراهم سازی؛ شاید به تعبیر امروزی بتوان گفت که اولی منتظر «آمدن» امام زمان است و دومی منتظر «رسیدن» به او.

اما این هم کاملاً امروزی نیست، زیرا جوان آرمان­طلب امروز را اقناع نمی­کند. کدام­یک از شما انتظار مخرب را تصور می­کند؟ هیچ­کس، کودکان هم می­دانند که این انتظار یک دروغ بزرگ است، منتظر چیز دیگری هستیم؛« عدالت»؟! عدالت هم کافی نیست، خوب و لازم است اما کافی نیست؛ به فرض که در همه جا عدل و داد گسترش یافت، آیا دیگر ما آرام می­شویم؟ هرگز! ما را هیچ چیز آرام نمی­کند، انگار این دنیا برایمان تنگی می­کند، نه این که ناشکری کنیم، نه؛ اما کوچک است دیگر! انگار که عقاب را در قفس مگس بیندازند!

ما دنبال زیایی محضیم، لذت بی نهایت، عشق بی پایان؛ اصلاً انگار تصورش هم در این دنیا محال است. مظروفی است که در ظرف این دنیا نمی­گنجد. لذت محض گویا جز در آغوش بی­نهایت محض -خدای عز و جل- اتفاق نمی­افتد. پس چقدر سخت است دوری او و چقدر مشتاقیم به زیارت او، و شاید همین جاست که غنچه انتظار می­شکفد و گرد غم بر سینه­ها می­نشیند و نای و نی را به فغان می آورد: بشنو از نی  چون حکایت می کند، از جدایی ها شکایت می کند...

پس اگر دوری از خدا جزء ذات این دنیاست، انتظار هم جزء لاینفکّ آن است و همین است راز انتظار که از آدم تا خاتم و بعد از ایشان را نیز مبتلا کرده و شکوِه از آن را نمک زندگانی قرار داده؛ از گریه آدم علیه السلام تا مناجات های مهدی صاحب الزمان.

لیک خدا مهربان­تر از آن است که بنده اش را دلخسته نگه دارد؛ او اگرچه زیبایی «الله» را در دنیا مخفی کرده است، اما از زیبایی «وجه الله» دریغ ننموده و آرامه جان را به ما هدیه داده است، اگر  چشمانمان را باز کنیم...

آری، انتظار نه برای عدالت و نه برای راحتی دنیاست، انتظار گرد غم روی سینه هر آزاده ایست که غیر از خدا کسی را ندارد و غیر از خدا، کسی او را آرام نمی­کند؛ و در دوری او «وجه الله» است که کمی از این بار غم را به دوش می­کشد. انتظار زیباست همان طور که درد غم زیباست، انتظار زیباست همان طور که خدا زیباست و انتظار زیباست همان طور که وجه الله زیباست.

با این وجود ظهور وجه الله، پایان انتظار نیست همان طور که پایان زیبایی نیست و بل، تازه آغاز انتظار و آغاز زیبایی است چرا که تازه زیبایی­ها شکوفا شده و عشق به آن حقیقت پاک، آغاز گردیده است.

خدایا! زیباترین ظهور را برسان تا در کنار زیباترین حضور، زیباترین انتظار را تجربه کنیم...