از غدیر تا ظهور

 تا شعبان تمام نشده، مهمترین و شاید آخرین پست انتظار رو هم می گذارم...

شما را به خدا این جمله را با دقت بخوانید و در موردش خوب فکر کنید: «در نگاه تاریخى به اسلام و در تحلیل تاریخىِ حوادث صدر اسلام، موضوع غدیر -یعنى نصب جانشین- یک ضرورتى بود که اگر آن‏چنان که تدبیر شده بود -تدبیر رحمانى و الهى و تدبیر نبوى- عمل مى‏شد، بدون تردید مسیر تاریخ بشر عوض مى‏شد و امروز ما در جایگاه بسیار جلوترى از تاریخ طولانى بشریت قرار داشتیم... اگر این حادثه اتفاق مى‏افتاد که حفظ و گسترش کمّى و گسترش کیفى در این موجود خلق شده‏ الهى -یعنى جامعه‏ى اسلامى نبوى- مى‏توانست به قدر ده دوازده نسل، پى‏درپى حراست و حفاظت بشود، آن وقت مسلّم بود که این حرکت در طول تاریخ بشر، شکست‏ناپذیر مى‏ماند. معنایش این نبود که بشر، دوران انتظارى نخواهد داشت و خود در طول این دوازده نسل، به نهایت مطلوب خود خواهد رسید.[1]»

این دیگر چه جورش است؟ هر چه رشته کرده بودیم، پنبه شد! این حرف انگار تیشه به ریشه همه دانسته­ها و اندوخته­های ما می­زند! همیشه می­گفتیم خدا لعنت کند کسانی را که نگذاشتند اهداف غدیر به انجام برسد و سبب شدند که خداوند امام ما را از ما غایب گرداند (داستان چراغ­کِشی و چراغ­­کُشی را که یادتان هست؟) همیشه می­گفتیم همه مصایب مسلمین از غدیر نشأت می­گیرد، همیشه می­گفتیم اگر غدیر را در غدیر دفن نمی­کردند، ما خیلی زودتر از این­ها به جامعه مطلوب خویش می­رسیدیم، همیشه می­گفتیم ای کاش آرمان غدیر نتیجه می­داد تا دیگر انتظاری در کار نباشد، همیشه می­گفتیم... پس این چه حرفی است که انگار انتظار را فرض دانسته است و انگار نه انگار که مقصر این غیبت خود ماییم؟!

نوشته­های قبلی بیش و کم سر نخ­هایی در جواب این سؤال می­داد، اما بهتر از هر جوابی، توضیحی است که اندیشمندِ طراحِ سؤال ارائه می­کند: «اگر این حادثه اتفاق مى‏افتاد... آن وقت مسلّم بود که این حرکت در طول تاریخ بشر، شکست‏ناپذیر مى‏ماند. معنایش این نبود که بشر، دوران انتظارى نخواهد داشت و خود در طول این دوازده نسل، به نهایت مطلوب خود خواهد رسید؛ اگر آن‏طورى که پیغمبر معین کرده بود، امیرالمؤمنین، بعد امام حسن، بعد امام حسین، بعد ائمه‏ى دیگر، یکى پس از دیگرى مى‏آمدند، باز به گمان بیشتر، بشر نیاز به یک دوران انتظار داشت تا بتواند آن جامعه آرمانى را تحقق ببخشد. اما در آن صورت اگر این تعاقب معصومین، این دست‏هاى امین و کارآمد، مى‏توانستند این حادثه‏ى ایجاد شده‏ى در واقعیت را حفظ کنند، آن وقت مسیر بشر، مسیر دیگرى مى‏شد.[2]»

معما چو حل گشت، آسان شود! در «زیباترین انتظار» گفتیم که انتظار مخصوص ما و زمان ما نیست، از قبل غدیر، انتظار بوده و تا بعد ظهور هم خواهد بود. انتظار اصلی، انتظار ملاقات خداست که تا قبل از ورود به بهشت بر طرف نخواهد شد[3]؛ پس گره زدن غدیر به انتظار، ناشی از یک کم توجهی است، اما بی توجهی به غدیر هم یک درد به دردهای منتظران افزوده و آن دوری از وجه الله است، همو که امروز در پرده غیبت است و منتظر بازگشت ماست. (ر.ک: زیباترین انتظار)

غدیر، اگرچه اصل انتظار را از بین نبرده، ولی به طور حتم دو مسیر را در مقابل آیندگان قرار داده است: مسیر حق و مسیر باطل، مسیر ایمان و مسیر کفر (نفاق را هم در جرگه کفر بگذارید، سوای ظاهر فریبنده­اش)؛ در مورد باطل سخن زیاد است و مجال کم؛ باطل همان است که خون به دل پیامبر اعظم کرد، باطل همان است که رسیمان به در خانه امیرالمومنین برد، باطل همان است که خیمه گاه حسین علیه السلام را به آتش کشید، باطل همان است که اهل بیت پیامبر را یکی پس از دیگری به شهادت رساند و اسباب غیبت امام ما را فراهم ساخت، باطل همان است که...

اما مهم­تر از باطل، حق است؛ حقی که راه را شناخته و می­خواهد آن را بپیماید، ولی موانع جلوی او را می­گیرد، حقی که اگر غدیر را -تمام و کمال- به جان می خرید، جامعه آرمانی خویش را تا امروز ساخته بود، حقی که اهل آن ضعیف و سست اراده است، حقی که در تبعیت از امام و رهبرش، باطل از او پیشی گرفته است[4]، حقی که علی را با چاه همنشین می­کند و مهدی را با سرداب!

از باطل که انتظاری نیست، اما حق چرا این گونه است؟ حق که به حقیقت رسیده، پس چرا سر تسلیم فرود نمی آورد؟ انگار اهل حق هم از حقیقت دور افتاده است! همان حقیقتی که از روز غدیر تا امروز، توسط همه -دوست و دشمن- مغفول مانده است! همان حقیقتی که چیزی جز «ولایت» و «ولایت­پذیری» نیست؛ مشکل باطل این بود که علی را نه دوست داشت و نه ولایت او را پذیرفته بود، و مشکل حق این است که علی را فقط دوست دارد و اما او هم ولایت­پذیر نیست.

خودمان را بسنجیم؛ در ولایت­های کمتر -مثل ولایت پدر یا ولایت فقیه- چقدر ولایت­پذیر بوده­ایم که هر روز در دعای عهد ادعای ولایت­پذیری می­کنیم: اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ فِی حَوَائِجِهِ وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ وَ الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه[5]؛ (هر چند که این یک دعاست، اما باید دانست که حتی آرزو هم بر ولایت­ناپذیران عیب است!)

هیچ فکر کرده­اید که چرا وقتی کلمه «قائم» را می­شنوید، بلند می­شوید و در مقابل قبله دست­تان را روی سر می­گذارید؟ ادب و احترام؟ سلام و صلوات؟ شاید؛ ولی نگاه قشنگ­تری هم وجود دارد، شاید خدمت حضرت عرضه می­داریم که ای قیام کننده، بیا و قدم روی سر ما بگذار، یا این که می­گوییم سر ما به فدای خاک قدوم تو...؛ اما به نظر می­رسد که داستان برای ما ولایت­ناپذیرانِ مدعی فرق می کند، شاید ما باید دست روی سرمان بگذاریم و ملتمسانه فریاد بزنیم: خاک بر سر ما که در همه امتحان­های ولایت­پذیری مردود می­شویم؛ ای نازنین زهرا، ای سید و ای مولای ما، تو بیا و دست ولایت بر سر ما بکش، شاید ما هم ولایت­پذیر شدیم...

---

[1]  عید غدیر29/10/1384- بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در دیدار اساتید و دانشجویان دانشگاه امام صادق(علیه‏السّلام)

[2]  عید غدیر29/10/1384- بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در دیدار اساتید و دانشجویان دانشگاه امام صادق(علیه‏السّلام)

[3]  الْخاشِعینَ الَّذینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَیْهِ راجِعُونَ (بقره/46): فروتنان، همان کسانى (هستند) که مى‏دانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوى او باز خواهند گشت (46)

[4]  -  خطبة 25 نهج البلاغه: وَ اللَّهِ لَأَظُنُّ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ سَیُدَالُونَ مِنْکُمْ بِاجْتِمَاعِهِمْ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ وَ بِمَعْصِیَتِکُمْ إِمَامَکُمْ فِی الْحَقِّ وَ طَاعَتِهِمْ إِمَامَهُمْ فِی الْبَاطِلِ...، اللَّهُمَّ إِنِّی قَدْ مَلِلْتُهُمْ وَ مَلُّونِی وَ سَئِمْتُهُمْ وَ سَئِمُونِی فَأَبْدِلْنِی بِهِمْ خَیْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدِلْهُمْ بِی شَرّاً مِنِّی اللَّهُمَّ مِثْ قُلُوبَهُمْ کَمَا یُمَاثُ الْمِلْحُ فِی الْمَاءِ أَمَا وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنَّ لِی بِکُمْ أَلْفَ فَارِسٍ مِنْ بَنِی فِرَاسِ بْنِ غَنْمٍ: سوگند به خدا مى بینم که این قوم به زودى بر شما چیره شوند به خاطر اجتماعى که آنان بر باطلشان دارند، و تفرقه اى که شما از حق دارید، و محض اینکه شما در راه حق به امام خود عاصى هستنید، و آنان در راهباطل مطیع رهبر خویشند...، الهى من از اینان ملول شده ام و آنان از من، من از اینان افسرده ام و آنان از من، پس بهتر از اینان را به من عنایت کن، و به جاى من شرّى را بر ایشان بگمار. خداوندا، دلشان را آب کن چون نمکى که در آب حلّ شود. به خدا قسم دوست دارم به جاى شما هزار سوار از قبیله بنى فِراس بن غَنم داشتم.

[5]  بحارالأنوار، جلد83، صفحه284، باب45: پروردگارا مرااز انصار و یاران آن بزرگوار قرارده  و از آنان که از او دفاع می­کنند و از پی انجام مقاصدش می­شتابند و اوامرش را امتثال می نمایند و حامی وی بوده و در حضورش به درجه ی رفیع شهادت میرسند.

رسانه بعد از ظهور

همیشه مبدأ تاریخ را بر اساس مهم­ترین اتفاق ها تعیین می­کنند، مثل تولد حضرت عیسی (علی نبینا و آله و علیه السلام) یا هجرت پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم)، این در حالی است که همه ما قبول داریم مهم­ترین اتفاق این عالم، ظهور امام عصر (ارواحنا فداه) است؛ پس طبیعی است که مبدأ تاریخ را برای عصر جدیدی که آن را عصر ارتباطات یا عصر رسانه هم می­گویند، ظهور ولی الله الاعظم بدانیم، حالا این که ظهور هنوز رخ نداده، مشکل کوچکی است که اصلاً فکرش را هم نمی­کنیم زیرا برای ما ارتباطی­ها، گذشته و آینده فرقی نمی کند، ما می خواهیم مسلط بر زمان باشیم نه در سیطره آن!

پس مبدأ تاریخ ما ظهور است، یعنی همه چیز را بر اساس آن می­سنجیم، درست برعکس تمدن منحط غرب که در همه چیز، معیارش را رنسانس قرار داده است. رنسانس یک اتفاق طبیعی بود که به خاطر دوری از خدا رخ داد و اتفاقاً بعد از آن هم ادامه یافت با این تفاوت که شکلش عوض شد اما ظهور، یک حماسه بزرگ است که اگر چه آن هم نتیجه یک­سری مقدمات طبیعی -و فرا طبیعی- است ولی به خاطر «خدایی» بودنش، هویتی یافته که هزاران رنسانس را هم نمی توان با آن مقایسه کرد.

از آن جا که ظهور یک معجزه نیست، پس هیچ­کس هم منتظر یک امر خارق­العاده نیست. اگرچه از یک­شبه بودنش همه تعجب می کنند، ولی کسی انتظار ندارد که اتفاقی از جنس فیلم های هالیوودی صورت بگیرد و مثلاً یک سفینه از فضا بیاید و مردم را نجات بدهد، بلکه مقدماتی دارد که هر وقت آن مقدمات صورت گرفت، آن حادثه بزرگ هم اتفاق می افتد.

یکی از آن مقدمات، وجود یاران کافی برای امام عصر است، و اتفاق دیگر جدا شدن حق از باطل، -و نه نابود شدن باطل توسط حق- است، شاید بتوان گفت که وقتی نفاق از بین برود، دو جبهه حق و باطل از هم جدا می شوند و آن­گاه، حضرت تشریف می آورند. با این توجه، قواعد به ما می گویند که ظهور خیلی زود صورت می گیرد و اکنون، این وظیفه ماست که آخرین شرایط را مهیا کنیم؛ چرا که مقدمات طبیعی ظهور طی شده و همه چیز به ما -یعنی مدعیان انتظار- بستگی دارد.

با یک مطالعه نه چندان عمیق در تاریخ، می توان فهمید حکومتی که با «اندیشه» و «محبت» اداره نشود، امپراتوری خواهد بود و از آن جا که حکومت الهی ذاتاً با هرگونه دیکتاتوری ناهم­خوان است، شبکه ارتباطی، مهم­ترین چیزی است که می تواند چنین حکومتی را محقق سازد، اثبات این ادعا هم نمونه تاریخی آن است که در داستان حضرت سلیمان(علی نبینا و آله و علیه السلام) رخ داد. در این حکومت چون ابزار ارتباطی چون هدهد، جن و... کاملا تعریف شده است، جامعه دوران شکوفایی خود را طی می کند و اگر حکومت آن حضرت ادامه نمی یابد اشکالش اتفاقاً در ضعف همین ابزار ارتباطی است.

به هرحال دین آخرین پیامبر، دین قلم[1]، تفکر[2] و بیان[3] است و رسالت اوتبلیغ[4]. آن چه قطعی است این است که حکومت اندیشه و محبتِ او، جز با ارتباطات میسر نمی شود و در عین حال ذره ای نفاق و فریب را بر نمی­تابد. پس طبیعی است که قبل از ظهور، لازم باشد که از عصر ارتباطات اندکی بگذرد و فریب­هایش صورت بگیرد، تا آن جا که دیگر نتواند جلب اعتماد کند، یعنی روحش نابود شود و جسم­اش باقی بماند. آن گاه نوبت به یاران امام عصر برسد که با روش جدید، روح جدید در رسانه ایجاد کنند و افکار عمومی را به جای فریب، هدایت نمایند. اگر رسانه عرصه هدایت ولی الله الاعظم است، پس طبیعتاً باید به رسانه­ای برسیم که دلها را بدون دروغ و فریب به هم پیوند می­دهد و بدیهی است که در این رسانهمشکلاتی مثل سانسور نخواهد بود، یعنی این جامعه است که نمی گذارد اتفاقی بیفتد نه سانسور و نظارت های مثل آن.

یادمان باشد که راههای نو را کسانی می توانند بیابند که از هوای نفس دوری بجویند و با کودک معصوم روح خود، ارتباط صحیح برقرار کنند. رسانه آینه است، لسان الله است. آینه خش­دار نه تنها به درد نمی خورد، بلکه بدتر است و خراب­تر می کند. برای صاف شدن آینه دوران ظهور، مردی از جنس ظهور لازم است، شاید خود امام عصر، یا چیزی مثل روضه سیدالشهدا. 1400 سال است که سیاهی فاطمیه و محرم ما را به ظهور نزدیک کرده است، این عشق و پاکی در همه انسان­ها هست اما عجیب است که رسانه ها نتوانستند با آن دلبری کنند، واقعاً اشکال کار کجاست؟

---

[1]  ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ ﴿قلم/1)

[2]  إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لآیَاتٍ لِّأُوْلِی الألْبَابِ *الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىَ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلاً سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ (آل عمرا/190 و 191)

[3] الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَیَانَ (الرحمن/1تا4 )

[4]  وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ

زیباترین انتظار

اگر خدا بهترین بندگانش را در میان مردم عادی قرار نداده بود، ما هم «زیباترین انتظار» را در شماره­های میانی نشریه نمی­آوردیم تا به آداب و رسوم ژورنالیسم وفادار مانده باشیم، اما چه کنیم که سنت­های الهی از قوانین انسانی پیشی گرفته­اند و مهم­تر از همه آن که مبارک­ترین شب سال بعد از شب قدر -یعنی نیمه شعبان- در قلب این ایام قرار گرفته است.

خدا رفتگان شما را بیامرزد، گذشتگان ما را هم، یادگاران انقلاب را نیز. اعجوبه هایی بودند این ستارگان صدر انقلاب، انگار از صد سال آینده­شان خبر داشتند. مثلاً همین شهید مطهری، همو که امام را در فقدان خود سوزاند، عجیب ابتکاراتی داشت، ظواهر را می­شکافت و تا هفتاد بطن را وارسی می­کرد و آنگاه، سره را از ناسره بیرون می­کشید. مثل همین بحث انتظار، آن را به دو نوع «مخرب» و «سازنده» تقسیم می­کند و هر یک را دقیقاً حلاجی می­نماید: انتظار مخرب آن است که گوشه­ای بنشینی و منتظر فریادرس باشی؛ و انتظار سازنده، این است که به پاخیزی و تمام مقدمات حضور و ظهور را فراهم سازی؛ شاید به تعبیر امروزی بتوان گفت که اولی منتظر «آمدن» امام زمان است و دومی منتظر «رسیدن» به او.

اما این هم کاملاً امروزی نیست، زیرا جوان آرمان­طلب امروز را اقناع نمی­کند. کدام­یک از شما انتظار مخرب را تصور می­کند؟ هیچ­کس، کودکان هم می­دانند که این انتظار یک دروغ بزرگ است، منتظر چیز دیگری هستیم؛« عدالت»؟! عدالت هم کافی نیست، خوب و لازم است اما کافی نیست؛ به فرض که در همه جا عدل و داد گسترش یافت، آیا دیگر ما آرام می­شویم؟ هرگز! ما را هیچ چیز آرام نمی­کند، انگار این دنیا برایمان تنگی می­کند، نه این که ناشکری کنیم، نه؛ اما کوچک است دیگر! انگار که عقاب را در قفس مگس بیندازند!

ما دنبال زیایی محضیم، لذت بی نهایت، عشق بی پایان؛ اصلاً انگار تصورش هم در این دنیا محال است. مظروفی است که در ظرف این دنیا نمی­گنجد. لذت محض گویا جز در آغوش بی­نهایت محض -خدای عز و جل- اتفاق نمی­افتد. پس چقدر سخت است دوری او و چقدر مشتاقیم به زیارت او، و شاید همین جاست که غنچه انتظار می­شکفد و گرد غم بر سینه­ها می­نشیند و نای و نی را به فغان می آورد: بشنو از نی  چون حکایت می کند، از جدایی ها شکایت می کند...

پس اگر دوری از خدا جزء ذات این دنیاست، انتظار هم جزء لاینفکّ آن است و همین است راز انتظار که از آدم تا خاتم و بعد از ایشان را نیز مبتلا کرده و شکوِه از آن را نمک زندگانی قرار داده؛ از گریه آدم علیه السلام تا مناجات های مهدی صاحب الزمان.

لیک خدا مهربان­تر از آن است که بنده اش را دلخسته نگه دارد؛ او اگرچه زیبایی «الله» را در دنیا مخفی کرده است، اما از زیبایی «وجه الله» دریغ ننموده و آرامه جان را به ما هدیه داده است، اگر  چشمانمان را باز کنیم...

آری، انتظار نه برای عدالت و نه برای راحتی دنیاست، انتظار گرد غم روی سینه هر آزاده ایست که غیر از خدا کسی را ندارد و غیر از خدا، کسی او را آرام نمی­کند؛ و در دوری او «وجه الله» است که کمی از این بار غم را به دوش می­کشد. انتظار زیباست همان طور که درد غم زیباست، انتظار زیباست همان طور که خدا زیباست و انتظار زیباست همان طور که وجه الله زیباست.

با این وجود ظهور وجه الله، پایان انتظار نیست همان طور که پایان زیبایی نیست و بل، تازه آغاز انتظار و آغاز زیبایی است چرا که تازه زیبایی­ها شکوفا شده و عشق به آن حقیقت پاک، آغاز گردیده است.

خدایا! زیباترین ظهور را برسان تا در کنار زیباترین حضور، زیباترین انتظار را تجربه کنیم...

چراغ کُِشی

اول- به تلافی دیروز که دو کلمه مشابه هیچ زیر و زبری نداشتند، این بار در یک کلمه از دو حرکت استفاده کردیم تا جبران مافات شده باشد.

دوم- شکر خدا فرهنگ انتظار در جامعه ما نهادینه شده است، تک تک ایرانیان روز و شب در انتظار ظهور هستند. اصلاً هیچ کدام  مان خواب و خوراک نداریم، همه می گویند تا امام زمان نیاید زندگی برای ما زیبا نمی شود. کافی است اندکی در خیابان ها رفت و آمد کنید؛ پیرمردهای افسرده در پارک ها، از دوری امام شان افسرده شده اند، جوان های خوش گذران، به عشق مولایشان خوش می گذرانند. چاقوکش های خیابانی، به یاد امام زمان دعوا راه می اندازند، نزول خورها برای رضایت فرزند زهرا نزول می خورند، بی حجاب ها، چشم چران ها و خلاصه همه و همه زندگی شان را وقف آن امام سفر کرده کرده اند؛ نشانه اش هم همین نیمه شعبان هاست. آدمی شور محبت را با تمام وجود احساس می کند، مگر این همه جشن و چراغانی و شربت و شیرینی را نمی بینید؟ خب این ها انتظار است دیگر! اما عجیب این است که با وجود این همه عاشق منتظر، امام نمی آید! دیگر چه باید بشود تا امام عصر ظهور بکند؟ یعنی 313 تا چراغانی (بخوانید چراغ کِشی)خوب در این مملکت وجود ندارد که امام ما را برگرداند؟!

سوم- اصلاً همه چیز زیر سر این چراغ کِشی هاست. آخر اگر چراغی نبود که این درد سر ها به وجود نمی آمد. انگار بفرمایید پدر مهربانی را که همه دارایی اش را داده تا برای نازنین فرزندش چراغی بخرد و او در زیر نور آن درس بخواند و رشد کند و آدم بشود، آن گاه این کودکِ خام در کمترین زمان آن چراغ را بشکند. شما جای پدر باشید چه می کنید؟ ولی این پدر که برخلاف ما و شما خیلی مهربان است، او را تنبیه نمی کند و بل، با قرض و دِین، چراغی دیگر در اختیارش می گذارد. اما اگر برخورد کودک تغییر نکند، به طور حتم بعد از شکستن چراغ دوم و سوم، پدر -هر قدر هم که مهربان باشد- عصبانی می شود و با او قهر می کند و این گونه پاسخ چراغ کُشی فرزند را می دهد.

خدای ما اما، 124 هزار فانوس برای ما فرستاد و مردم بدون تعارف همه را کُشتند. عجیب است که مهربان خدای این مردم، بعد از قتل هزاران ستاره، به جای قهر کردن خورشید را فرستاد و مردم  او راهم کشتند، یازده جانشینش را نیز؛ یعنی به جای «چراغ کِشی» با این ستاره های دنباله دار، «چراغ کُشی» را برگزیدند و این جاست که من و تو باید دست به دعا برداریم که خدایا تو را به عزیزترین بندگانت سوگند، بس کن این چراغ کِشی ها و چراغ کُشی ها را...، و خدا نیز می پذیرد و مهدی (عج) را غایب می کند.

چهارم- عجب زشت شد این نیمه شعبان و چراغانی هایش. هر چراغی فکر آدمی را به فلسفه غیبت منحرف می کند و شیرینی و شربتش را زهر مار می نماید؛ بد است دیگر، نه؟ اما چاره ای نیست، آشی است که خودمان برای خود پخته ایم. البته شاید خیلی هم بد نباشد، بلکه کمی به خود آییم و بندیشیم... تا به حال با خود اندیشیده اید که جشن های ما چقدر عجیب –وشاید مسخره- است؟ مثل این که پدر شما به سفر برود و در غیاب او، برای تولدش جشن بگیرید و خوش بگذرانید، انگار نه انگار که او در میان شما نیست...

پنجم- «ضدحال» چیز بدی است و بدتر از آن «دروغ» است. نیمه شعبان با این نگاه ضدحال است و بدون آن دروغ. مثل کودک یتیمی که نمی داند پدرش را کشته اند و همیشه در انتظار سوغاتی های اوست که از سفر می آورد. این ضدحال را بپذیریم تا به دروغ دچار نشویم، هر چند... هرچند بدتر از دروغ هم هست و آن «سیاه نمایی» است. سیاه نمایی، اگرچه از جنس دروغ است اما ناپاکی اش بیشتر از آن است چرا که در دروغ حقایق کتمان می شود و در سیاه نمایی، زیبایی ها زشت نمود می یابند. غیبت را درست باید دید، نه غافلانه -چون ما و جشن های ما- و نه سیاه نمایانه -چون تفسیرهای تک بعدی ما؛ هنوز برای درک غیبت و درد فراغ، تأمل لازم است...

«منتظر» یا «منتظر»؟

از عمد اعراب نگذاشته­ایم. اصلاً به تایپیست و ویراستار و بقیه هم گفته­ایم که هیچ علامت دیگری در عنوان این نوشتار نگذارند تا خوانندة عزیز کمی گیج شده و مجبور شود تا آخر مطلب را با ما بیاید، خب این هم یک جورش است دیگر! البته از آن­جا که مخاطبین فرهیختة ما بیش و کم با زبان عربی آشنایی دارند، طبیعتاً بعد از اندکی تأمل، نکات بدیعی خلق می کنند: علی الاصول یکی «منتظِر» است و دیگری «منتظَر»، حالا کدام کدام است، چه اهمیتی دارد؟ شاید هم هر دو «منتظَر» است یا هر دو «منتظِر» و یا... حالت دیگری هم دارد؟

تا این­جا را خوب آمده­اید؛ هر چند که این، یک دو دوتا چهارتای ساده است، اما شاید تأملی دیگر لازم باشد برای معنی­یابی کلمات. منتظِر، همان کسی است که انتظار می­کشد و منتظَر یعنی کسی که انتظارش را می­کشند؛ انتظار در هر دو یکی است و فقط انجام دهنده­اش فرق می کند. پس اشکال کار در یک خطِ کجِ کوچک است که یک­بار بالا را فتح می­کند و از این رو فتحه­اش می­نامند و باری پایین می­آید و چون خود را می­شکند، کسره اش می خوانند. و همین فتح و کسرهاست که آدم­ها را از هم متمایز می­کند؛ یکی را عاشق می­کند و یکی را معشوق، یکی را بنده می­کند و یکی را مولا، یکی را لیلی می­کند و دیگری را مجنون، یکی را منتظِر می­کند و دیگری را منتظَر...

همه چیز معلوم شد. آن را که شکسته­اند ماییم و آن که قلب­مان را فتح کرده است مهدی ما؛ عاشق ماییم و معشوق او، بنده ماییم و مولا او، و منتظِر ماییم و منتظَر او... اما... اما گویا این همه­اش نیست؛ این­که ما عاشقیم قبول، این­که ما بنده­ایم هم قبول، حتی منتظِر بودنِ ما هم به روی چشم، ولی یعنی امام عصر منتظِر نیست؟ ظهور، فقط برای فرج ماست؟ یا –مهم­تر از ما- برای مولایمان است؟ اصلاً مگر کسی هست که به اندازة آن غریب، درد غربت چشیده باشد که منتظرتر از او هم معنی بدهد؟... نه، هرگز، خیلی ساده است، امام عصر هم منتظِر است و هم منتظَر.

باز هم تمام نشد. ما شدیم منتظِر و مهدی ما شد منتظِر و منتظَر. منتظِر بودنِ ما و منتظَر بودنِ او معلوم؛ اما منتظِر بودن او هم­چنان نامعلوم است. او منتظِر چیست؟ ظهور؟ بعید است! نه، عجیب است! ظهور کند که از غربت رها شود؟ مگر او به فکر خود است؟ نه، شاید برای عشق های پوشالی ما بتوان چنین ادعایی کرد، اما نه این محبوب از جنس آن محبوب­هاست و نه این حب از جنس آن حب­ها؛ اگر چه عاشق ها -که ما باشیم- در هر دو مورد پوشالی­اند! در قاموس این عشق مفاهیم فرق دارند، همه جا عاشق را عاشق گویند هرگاه کسی را خیلی دوست داشته باشد و معشوق را معشوق خوانند هرگاه کسی به او خیلی علاقه داشته باشد. اما در این باغستان عشق –اگر چه عاشق همان است- اما معشوق فرق می کند. عاشق همان است که معشوق را خیلی دوست دارد و معشوق اما، کسی است که عاشق را بیش تر از آن چه که فکر می­کند دوست می­دارد و این چیزی است که محاسبات را به هم می ریزد. این عشقِ معشوقِ ما به ماست که همه چیز را خراب می کند –یا به عبارتی خراب­مان می­کند- محبت او به ما یعنی کوچک بودن انتظار ما و در نتیجه منتظَر نبودن مولای ما، و همة این­ها یعنی گزاف بودن ادعاهای گذشتة ما. محبت او به ما یعنی منتظَر نبودنِ او و منتظِر بودنِ او برای آمدن ما. ما منتظِر او نیستیم که بیاید بلکه او منتظِر ماست که به سویش برویم پس منتظِر واقعی او است و منتظَر واقعی ما، و دروغ بود همه ادعاهای انتظار ما.

اللّهُمَّ بَلِّغنا إلی مَولانا صاحِبِ الزَّمانِ...

مهدی نمی آید!

لطفاً تعارف را کنار بگذارید و «واقعاً» به این سؤال پاسخ دهید: در پرتاب سکه، احتمال رو یا پشت آمدن مساوی است، حال اگر یک سکه را هزار بار پرتاب کنیم و در هر هزار بار یک طرف -مثلاً طرف عدد- رو بیاید، در پرتاب هزار و یکم کدام طرف رو می­آید؟

هان! این­که گفتیم «واقعاً» پاسخ دهید، یعنی جوابتان «واقعیِ واقعی» باشد، نه یک­سری جملات نظری صرف مثل این­که «علم ریاضی حکم می­کند که در پرتاب هزار و یکم هم احتمال دو طرف برابر باشد!» نه آقا، این جواب­ها به درد ما نمی­خورد، به درد خودتان هم نمی­خورد؛ انگار بفرمایید تشنه­ای را که از دور سرابی می بیند و هرچه می­رود به آن نمی­رسد، آن وقت شما در گوشه­ای لمیده­اید و فرمایش می­فرمایید که احتمال رسیدن او به آب پنجاه-پنجاه است! این­که جواب نشد، با این نگاه­های آکادمیک، اگر آن تشنه را هلاک نکنید، قطعاً سر خود را به باد خواهید داد، چون فرد تشنه از عصبانیت خفه­تان می کند! خلاصه اگر به دنبال جواب واقعی باشید، می­بینید این­ها جواب نمی­شود.

حال تصور بفرمایید که به شما می گویند فلانی امسال از سفر می­آید، و نیاید. باز سال بعد هم همین را بگویند و نتیجه همان شود. یکی دو سال که هیچ، اگر هزار سال به همین منوال بگذرد، خداوکیلی احتمال آمدن آن فرد در سال هزار و یکم چقدر می­شود؟ (لطفاً «واقعی» پاسخ دهید!)

بر همین اساس اگر سال 1430 قمری را از 255، سال تولد امام عصر، به علاوه 5سال کودکی و 69سال غیبت صغری کم کنیم، با امسال 1104 سال می شود که قرار است مهدی ما بیاید... آیا باز هم می­گویید می­آید؟! دقیق­تر بگوییم، مگر شما نمی­گویید «شاید این جمعه بیاید، شاید...»، پس اگر 1104 را در تعداد جمعه­های هر سال –که منهای کبیسه­هایش تقریباً 52تاست- ضرب کنیم، می_­شود 57408جمعه، حال احتمال ظهور در روز 57409، چقدر می­شود؟ از این هم دقیق­تر، مگر نه این که «عَلَیْکَ بِالصَّبْرِ وَ انْتِظَارِ الْفَرَجِ[1]» و «أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَج[2]»، پس هر روز باید منتظر ظهور بود، یعنی 57409ضرب در 7 که این می­شود...

چه کار می­کنی عزیز من؟! نویسنده­ای ملحد تمام عقاید تو را به بازی گرفته است و تو جوراب­هایت را در آورده­ای که با استفاده از انگشتان پاهایت، در ضرب کردن موفق­تر باشی؟! همین دیگر، همه چیز بازی شده است! مگر عقاید ما بازی «سودوکو» است که نشسته­اند و برای ما چرتکه می­اندازند؟ اصلاً به دیگران چه ربطی دارد احتمال ظهور مولای من؟ ببینم اگر یک کدام از این­ها فرزند عزیز خود را گم کند، احتمال پیدا شدنش را این­گونه محاسبه می کند و آن­گونه نتیجه می گیرد؛ یا این­که روز و شبش را فدای یافتن عزیزش می کند؟

...اما ما فرزندمان را گم نکرده­ایم، عزیزمان را هم  از دست نداده­ایم، ما از «پاره تنمان» دور افتاده­ایم، ابزار تنفس را از ما گرفته­اند و شما چگونه انتظار دارید که در کنارتان لم دهیم و همراهتان ضرب و تقسیم کنیم؟ فرمول­های ریاضی پیشکش خودتان؛ ضرب و تقسیم­هایتان هم فدای نظریه­های بی­ارزشتان؛ ما را فرمول های ریاضی خلق نکرده­اند که آن­ها بخواهند نجاتمان دهند. ما را نازنین خدایی آفریده است که لحظه ای ازمان چشم بر نمی­دارد، قوانین کودکانه شما هم دست او را نمی­بندد. خودش قانون می گذارد، خودش هم اجرا می کند؛ خودش موسی را از مادر دور می کند، خودش هم در کاخ دشمن او را به مادرش بر می­گرداند، خودش یوسف را از پدر می­گیرد، و خودش هم در تخت کنعانی آن دو را به هم می­رساند. خودش مهدی ما را از چشمان­مان پنهان می کند، و خودش هم... آری، و خودش هم مولا و معشوق­مان را باز می­گرداند. این است خدای ما! فرمول­های شما، منهای خدای ما ذره ای ارزش ندارد و اما اگر از جنس خدای ما شود، عجیب چیزی می­شود. فرمول­های بدون خدا، مهدی را از ما دور می کند تا آن­جا که إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً[3]؛ اما فرمول های خدایی ما، صاحبمان را از رگ گردن به ما نزدیک­تر می­دارد، انگار که او را در چند قدمی خود می­بینم؛ وَ نَراهُ قَرِیباً[4]. آیا باز هم می گویید مهدی نمی آید؟!

اللهم بلغ مولانا صاحب الزمان...

---

[1]  بحارالأنوار،ج50، ص317: بر تو باد صبر و انتظار فرج.

[2]  بحارالأنوار،ج50، ص317: برترین اعمال امت من انتظار فرج است.

[3]  مستدرک‏الوسائل، ج5، ص74(دعای عهد): آن ها (ظهور) را دور می بینند.

[4]  مستدرک‏الوسائل، ج5، ص74(دعای عهد): ما (ظهور) را نزدیک می بینیم.

وظیفه ارزشی ها تا روز تنفیذ

شما می گید احمدی نژاد همه چیز را خراب کرد، من می گم اشتباه می کنید؛

شما می گید هر چه رشته کرده بودیم، پنبه کرد، من می گم نسنجیده سخن می رانید؛

شما می گید خوشی انتخابات را زهرمارمان کرد، من می گم قضاوت عجولانه می کنید؛

شما می گید ولایت را خدشه دار کرد، من می گم ولایت را نشناخته اید؛

شما می گید همه ویژگی احمدی نژاد در رابطه اش با آقا بود که آن را هم نابود کرد، من می گم چیزی تغییر نکرده است؛

شما می گید در مقابل تنها حامی اش ایستاد، من می گم چیز جدیدی نیست؛

شما می گید در مقابل موسوی چی ها رو سیاهمان کرد، من می گم بالاتر از سیاهی رنگی نیست؛

شما می گید ... من می گم...

ای آقا! چقدر حرف می زنید؟ آخر کمی فکر هم بد چیزی نیست! تا وقتی که بوی انتخابات نمی آمد همه تان مجموعه ای از فحش های رکیک را نثارش می کردید، وقتی که بوی گند موج سبز آمد، همه غیرتی شدید و با ندای «واولایتاه» وارد میدان شدید و تا قشون کشی خیابانی هم پیش رفتید و وقتی پیروز شدید، گوشه ای لمیدید و به بازنده های مسابقه نیشخند تمسخر زدید و آن گاه که کار به روال اولش برگشت، روز از نو، روزی از نو...

این طور که نمی شود، وقتی به نفعتان عمل می کند قهقهه مستانه تان تا عرش می رود و آن گاه که مخالف عمل می­کند، گوشه ای کز می کنید و از غصه جان به لب می شوید، انگار نه انگار که اعتقاداتی عمیق دارید و وظایفی معلوم: لِکَیْلا تَأْسَوْا عَلى‏ ما فاتَکُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ (حدید/23)

اشکال از خودمان است، نه احمدی نژاد را در این 4 سال شناخته ایم نه خودمان را. ما از جنس همان هایی هستیم که تا دو-هیچ عقب نیفتیم، برای رفتن به جام جهانی ولو در استرالیا، غیرتی نمی شویم و آن گاه که غیرتی می شویم دیگر خدا را هم بنده نیستیم.

این قدر در این مدت وبلاگ های ارزشی ها را خواندم و هوای یأس تنفس کردم که دیگر حالم دارد به هم می خورد. آخر به خود آیید! نه شادی بی ربط، نه غصه بی خود. بابا به خدا، خدا هنوز زنده است. این همه وعده و عید را به آن انسان های لاابالی نداده است که! برای ما گفته، من و تویی که برای ارزش هایمان قلم می زنیم. شما را به خدا، به خود آیید. خودتان را بشناسید، احمدی نژاد را بشناسید، رهبری را بشناسید. آن چه من می فهمم ولایت در طول تاریخ خود را برای مردم کوچک کرده است. از حکمیت ابو موسی اشعری، تا بنی صدر، تا منتظری، تا قطعنامه، تا هاشمی، تا خاتمی... وحالا تا احمدی نژاد!

احمدی نژاد همان است که بود. او هم مثل سایر نخبگان ولایی محض نیست، اما از همه شان بهتر است و ما تا امروز برای همین سنگش را به سینه می زدیم. وقتی که نخبگان هم مثل عموم مردم ولایی شوند، آن روز امام عصر ظهور خواهند کرد؛ پس به جای کز کردن، دعا کنید، خصوصا این دو روز –تا روز تنفیذ- دعا کنید. برای خودتان، برای رئیس جمهورتان، برای رهبرتان، و برای صاحبتان...

«الدُّعَاءُ یَرُدُّ الْقَضَاءَ بَعْدَ مَا أُبْرِمَ إِبْرَاما – دعا قضا و قدر را برمی گرداند هر چند سخت محکم شده باشد.» الکافی، ج2، ص470

آیا احمدی نژاد دست آقا را می بوسد؟

چه فرقی می کند؟ اصلاً چه اهمیتی دارد کسی مثل احمدی نژاد چگونه در روز تنفیذ حاضر شود؟ این دهمین تنفیذی است که قرار است در جمهوری اسلامی صورت بگیرد و در این ده بار، همیشه دست امام را بوسیده اند و غیر از سال 84 هیچ رئیس جمهوری دست آقا را نبوسیده است، پس در بدترین حالت این بار هم مانند دو دوره هاشمی و دو دوره خاتمی می شود و الحمدلله آقا هم آقاتر از این حرف هاست که ذره ای به این چیزها فکر کند؛ پس ما می مانیم و آقای رئیس جمهور 24میلیونی!

اما مسئله از جهت دیگری مهم است و آن هم آینده رابطه رئیس جمهور با رهبر و پشتوانه مردمی این دو نفر است. خیلی از بچه حزب اللهی ها معتقدند که رأی زیاد احمدی نژاد را مغرور کرده است تا آن جا که حاضر شده در مقابل آقا بایستد اما به نظر می رسد که او باهوش تر از این حرف ها باشد که نتواند تشخیص دهد این پشتوانه مردمی را از برکت آقا دارد، پس خیلی بعید است که بخواهد رابطه اش را با رهبر، تبدیل به رابطه مصدق و آیت الله کاشانی بکند و مثل او بگوید: «خود، مستظهر به آرای ملت هستم»

اما ما هم قبول داریم لجباز بودن احمدی نژاد با اندک تکبری اگر جمع شود، به اضافه شبهه عمیق ولایت گریزی یا ولایت پذیری وی، عاقبت کار را سخت می کند. ما می گوییم احمدی نژاد هیچ وقت بنی صدر نمی شود زیرا بنی صدر «خائن نبود، احمق بود» و دوست و دشمن اذعان دارند که احمدی نژاد احمق نیست پس بعید است که در روز تنفیذ به آن زشتی که بنی صدر دست امام را بوسید دست آقا را ببوسد؛ در ضمن احمدی نژاد هیچ وقت هاشمی یا خاتمی نمی شود زیرا آن دو هیچ گاه نتوانستند در آغوش ولایت قرار گیرند و از این رو احمدی نژاد مثل آن ها برخورد نخواهد کرد زیرا ذره ای شباهت به آن دو را نمی پسندد؛ او یا باید بدتر از هاشمی، خاتمی و بنی صدر در روز تنفیذ حاضر شود (که خودش عاقبت شوم آن را می داند) و یا بهتر از رجایی و حتی خودش در سال 84، (که ما دعا می کنیم همین گونه باشد)؛ یعنی چاره کار برای ما و رئیس جمهورمان –که مدتها به او عشق می ورزیدیم- در رابطه اش با ولایت است؛ باری، به او بگویید که نبوسیدن دست آقا هیچ اهمیتی ندارد جز بازگشت به گذشته و سرافکندگی ارزش ها؛ و بوسیدن دست رهبر یعنی بازگشت به ولایت و سربلندی ارزشها، انتخاب با خود اوست...

بسم رب الحسین

ر.ک. یعنی رجوع کنید به. آن قدر این لغت –یا علامت- را دیده ایم که دیگر نیازی به ایجاد ترادف در ذهن نیست. مثلاً اگر جایی دیدید که نوشته اند: باید همه چیز را با بسم الله الرحمن الرحیم شروع کنیم، چون یک شعار است؛ مطمئناً در پا ورقی خواهید دید: ر.ک. مرتضی مطهری- پانزده گفتار- صفحه181. یا ممکن است در جایی بنویسند: هرکار مهم بدون بسم الله، «فهو ابتر»، یعنی دم بریده است؛ در این صورت مطمئن باشید در همان حواشی خواهید دید: ر.ک. بحار الانوار... .

اگر از این اختصار کمی خسته شده باشید، دیگر به آن توجه نمی کنید ولی اگر خیلی خسته -و کلافه- شده باشید، سعی می کنید در آن تصرف کنید مثل آن که در جایی بنویسند: بسم رب الحسین، بعد همان گوشه و کنار مرقوم نمایند که: «دلتان را ببرید کربلا»، به جای این که بنویسند: ر.ک...

نویسنده کاملاً مطمئن است که شعاری برتر از بسم الله نیست و نیز شک ندارد که کار بدون بسم الله عقیم می ماند، اما هرچه باشد می تواند تعلق خود را به محبوب نازنینش پنهان کند، به هر حال از کوزه همان تراود که در اوست!

یادتان باشد این ها همه بعد از از یک سری فعل و انفعالات تعادلی است که از شرک گویی و معشوق پرستی به توحیدنمایی و محبوب ستایی تغییر یافته است، هر چه باشد بالاخره فرق است بین «ربی الحسین» و «رب الحسین»!

البته خدای فتاح باب توجیه را مسدود نگذاشته است. پر بی راه نیست اگر بگوییم خدایی که دوست دارد رحمان و رحیمش بخوانند، احتمالاً بدش هم  نمی آید که او را از شاهکارهایش بشناسند؛  احسن الخالقین رابطه ای تنگاتنگ دارد با احسن المخلوقین. اگر چه زیباترین رابطه خالق و مخلوق –که همانا رابطه عبد و معبود است- به قوت خود باقی است. اصلاً از کجا معلوم، شاید اگر کمی عمیق شوی ببینی که رحمانیت و رحیمیت در حسین علیه السلام متجلی شده است و البته باز هم یادتان باشد که فرق است بین «ربی الحسین» و «رب الحسین»!

با این مقدمه، دل به خدا می سپارم و در سوم شعبان1388، روز میلاد ارباب دلها، حسین زهرا سلام الله علیهما، این وبلاگ را آغاز می کنم؛ بسم الله...

البته خدای فتاح باب توجیه را مسدود نگذاشته است. پر بی راه نیست اگر بگوییم خدایی که دوست دارد رحمان و رحیمش بخوانند، احتمالاً بدش هم  نمی آید که او را از شاهکارهایش بشناسند؛  احسن الخالقین رابطه ای تنگاتنگ دارد با احسن المخلوقین. اگر چه زیباترین رابطه خالق و مخلوق –که همانا رابطه عبد و معبود است- به قوت خود باقی است. اصلاً از کجا معلوم، شاید اگر کمی عمیق شوی ببینی که رحمانیت و رحیمیت در حسین علیه السلام متجلی شده است و البته باز هم یادتان باشد که فرق است بین «ربی الحسین» و «رب الحسین»!